Κοινωνική Εργασία

Τελικά, την Κυριακή 17/06, αποφάσισα ότι, τι διάολο, δεν πειράζει, μπορώ να βάλω λίγη καλή ψυχή και να μαζέψω μόνος μου λίγο από αυτό το χάλι. Σκέφτηκα και αποφάσισα πως το αποτέλεσμα μετράει περισσότερο από τον όποιο ατομισμό ή την όποια ψευδο-αξιοπρέπειά μου (εγώ, σπουδαγμένος επιστήμονας άνθρωπος, να μαζεύω σκουπίδια;) και την κούραση (Κυριακή και αργία γαρ). Σκέφτηκα ότι οι επόμενες ημέρες που θα περπατούσα μέσα από ένα κάπως πιο καθαρό δάσος θα με αποζημίωναν. Κι έτσι, πήγα ως εκεί.

Ιδού μερικά στιγμιότυπα από την περισυλλογή:

Πλαστικές σακούλες θαμμένες στο χώμα μαζί με σκουπίδια
(υπογραμμισμένες με βέλη οι σακούλες - στο δέντρο, ήδη

μισο-γεμάτος σάκος με αρκετά μαζεμένα σκουπίδια)

Παρόμοιο σκηνικό, σε άλλο σημείο
(έχετε ποτέ δοκιμάσει ποτέ να δείτε πόσην ώρα παίρνει

να ξεθαφτούν τα μπαζωμένα σκουπίδια από το χώμα;)

.
Καθώς ο ένας σάκος γέμιζε μετά τον άλλον, τους άφηνα δίπλα σε έναν (ήδη ασφυκτικά γεμάτο από άλλα σκουπίδια) πράσινο κάδο "κανονικής" περισυλλογής απορριμμάτων. Το γιατί το "κανονικής" είναι εντός εισαγωγικών σάς το φυλάω για τη συνέχεια, σε επόμενο post. Υπομονή...

Αφού πέρασα άρκετή ώρα ξεθάβοντας μπαζωμένα σκουπίδια και σακούλες από το χώμα (η τοποθέτησή τους δείχνει ότι έχουν μπαζωθεί από κάποιο μηχάνημα όπως εκσκαφέας ή μπουλντόζα, χώμα και σκουπίδια μαζί), αποφάσισα να ασχοληθώ και με το σωρό τα πλαστικά μπουκάλια που ανέφερα στο προηγούμενο post.

Η κατάσταση όταν άρχισα ήταν κάπως έτσι. Μού πήρε δύο μεγάλους σάκους για να μαζέψω όλα αυτά. Τελικά, το μέρος έγινε κάπως έτσι:

Και, φυσικά, μετά από το μάζεμα, τοποθέτησα όλους τους σάκους δίπλα στον πράσινο κάδο, ώστε τη Δευτέρα που δουλεύει ο κόσμος να περισσυλεγούν από τα συνεργεία καθαρισμού:

Αφού τελείωσα και αυτό και με αισθήματα παρόμοια με αυτά που υποθέτω ότι κατακλύζουν την ψυχή ενός προσκόπου που μόλις βοήθησε κάποια γιαγιούλα να περάσει ως το απέναντι πεζοδρόμιο, έφυγα.

Δεν ανησύχησα όταν, τη Δευτέρα το πρωί που ξαναπέρασα από εκείνο το σημείο, είδα τους σάκους στη θέση τους. Σκέφτηκα πως ε, δεν θα είχε περάσει ακόμα το απορριμματοφόρο και ότι βιαζόμουν πάρα πολύ να ολοκληρωθεί η δική μου κοινωνική συνεισφορά, με το να "κουμπώσει" με την αποπεράτωση της αποκομιδής.

Αργότερα, στη δουλειά, σκέφτηκα να αποταθώ και σε μία εφημερίδα, μήπως και τελικά, δημοσιοποιώντας την κατάσταση, τελικά γίνει κάτι περισσότερο από ό,τι καταγράφοντας πράγματα απλώς σε αυτό εδώ το blog. Έτσι και έκανα. Το τι έγινε στη συνέχεια, στο επόμενο post.