Λόγω φόρτου (της κανονικής μου) εργασίας, στάθηκε αδύνατο να γράψω τη συνέχεια πριν από σήμερα. Διότι υπήρξε συνέχεια. Την ίδια κιόλας ημέρα, Παρασκευή 22/06, πήγα ξανά στο χώρο, ώστε να βεβαιωθώ για το τι ακριβώς έκανε η διοίκηση του Πανεπιστημίου μετά την επικοινωνία της εφημερίδας μαζί της.
Δεν θα κουραστείτε πολύ προσπαθώντας να μαντέψετε τι άλλαξε στο δάσος: απολύτως τίποτα... Ιδού μερικές φωτογραφίες από την Παρασκευή 22/06.
κοντά στην Εστία
(επίσης κοντά στην Εστία - έχει φωτογραφηθεί και από την εφημερίδα)
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ο οδηγός του απορριμματοφόρου από την ιδιωτική εταιρεία περισυλλογής "Ηλέκτωρ" που έτυχε να πετύχω να κάνει βόλτες στο χώρο έκανε τις βόλτες αυτές όχι για κάποιον προσωπικό του λόγο, αλλά πράγματι επειδή ζητήθηκε από την εταιρεία να μαζέψει τα σκουπίδια στο χώρο, αυτό ήταν το αποτέλεσμα.
Αφού έχω έρθει για να διαπιστώσω τι έκανε η διοίκηση του πανεπιστημίου για να μαζέψει τα σκουπίδια, περιδιαβαίνω και τον υπόλοιπο χώρο. Περπατώντας ανηφορικά το δρόμο, πετυχαίνω στην πλευρά του δάσους που συνορεύει με την Καισαριανή μία κοπέλα που καθαρίζει. Μακαρίζοντας την καλή μου τύχη που μού χάρισε το προνόμιο να δω κάποιον τελικά να καθαρίζει το χώρο, την ρωτάω.
- Καλημέρα, είστε από το Δήμο;
- Καλημέρα σας, ναι, από το Δήμο.
(φτου... δεν είναι από το Πανεπιστήμιο)
- Ο Δήμος δεν έχει αρμοδιότητα να καθαρίζει το χώρο της Πανεπιστημιούπολης;
- Όχι, τα όρια ευθύνης μας είναι μέχρι το κάγκελο (μου δείχνει). Παλιότερα είχαμε και την Πανεπιστημιούπολη, αλλά αυτό έχει αλλάξει τώρα.
Αφού την ευχαριστώ (και την ρωτάω κάποια συμπληρωματικά πράγματα για κάποιο άλλο σημείο - σύνορο του Δήμου Καισαριανής, με το οποίο θα ασχοληθώ σε επόμενο post), παρατηρώ και ότι ο χώρος "μέχρι το κάγκελο" προς την Καισαριανή είναι όντως φροντισμένος, καθαρός, ποτισμένος, με σχετικά πυκνά καλάθια αχρήστων. Χαίρεσαι να τον βλέπεις. Νοερά, συγχαίρω το Δήμο Καισαριανής. Είναι ένας Δήμος με μεράκι για τους ανθρώπους.
Επιστρέφω στο απέναντι πεζοδρόμιο (όχι προς την πλευρά της Καισαριανής, αλλά των Ιλισίων, που καθαρίζεται από ιδιώτες με ευθύνη του Πανεπιστημίου) και ανεβαίνω περίπου μέχρι το ύψος των πάρκων του Δήμου Καισαριανής. Από εκεί, φωτογραφίζω το δρόμο με κατεύθυνση κατηφορικά προς την είσοδο της Πανεπιστημιούπολης. Να 'τος:
Πού είναι ο κάδος; Τον διακρίνετε;
Παρατηρήστε τις τρύπες στο πεζοδρόμιο. Περιμένουν εδώ και δεκαετίες να φυτευτεί κάποιο δεντράκι σε αυτές. Θα περιμένουν για πολύ ακόμα, ε; Τι λέτε κι εσείς που τα γνωρίζετε κάτι τέτοια; Αλλά τη φωτογραφία δεν την έχω βάλει γι' αυτές. Πρόκειται για μαγική εικόνα. Ναι! Μπορείτε να διακρίνετε πού είναι ο κάδος απορριμμάτων (ακόμα κι αν κάνετε κλικ στη φωτογραφία για να τη δείτε μεγάλη); Δεν μπορείτε; Κι όμως ο κάδος είναι κάπου εκεί στο βάθος, αριστερά από το μηχανάκι. Ιδού:
Ένας κάδος μόνος του στη μέση του πουθενά.
Πρόκειται για ειδικό κάδο ανακύκλωσης χαρτιού που κάθεται εκεί, στη μέση του πουθενά, μόνος του, χωρίς δίπλα να υπάρχει κανονικός κάδος. Φαίνεται πως από την Τρίτη (που φωτογραφήθηκε και από την εφημερίδα αυτός ο κάδος) μέχρι την Παρασκευή (και αργότερα, όπως μπορώ να πιστοποιήσω αφού γράφω το παρόν αρκετές μέρες πιο μετά), κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μαζέψει τη σακούλα με τους υαλοβάμβακες που κάποιοι πέταξαν δίπλα στον κάδο ανακύκλωσης. Όλα κι όλα. Μόνο για χαρτιά είναι εδώ. Τώρα, ποιος θα μπει στον κόπο να διανύσει με τα πόδια ή εποχούμενος χιλιόμετρα ολόκληρα για να πετάξει χαρτιά σε έναν κάδο στη μέση του δάσους; Αυτό το ξέρουν καλύτερα από εμένα αυτοί που τον τοποθέτησαν εκεί.
Ιδού και ένα "κοντινό" του κάδου με τους πεταμένους υαλόβάμβακες. Η συγκεκριμένη σακούλα ήταν εκεί από την Τρίτη. Η αλήθεια είναι ότι "περπάτησε" από ένα σημείο δίπλα στον κάδο όπου βρισκόταν την Τρίτη μέχρι την άκρη του πεζοδρομίου. Το να την παρασύρει κάποιο αυτοκίνητο, ώστε να βρεθούν τα περιεχόμενά της στο δάσος, είναι θέμα χρόνου.
Δεν ξέρω πραγματικά τι άλλο να πω γι' αυτήν την ιστορία. Γιατί ο Δήμος Καισαριανής δεν έχει πια την ευθύνη του χώρου όπως παλιότερα; Γιατί οι υπάλληλοι του Πανεπιστημίου που ανήκουν στη διεύθυνση πράσινου (και τους βλέπει κανείς πού και πού με τα ειδικά χορτοκοπτικά μηχανάκια να ρημάζουν κάτι ταλαίπωρα χορταράκια - συνήθως καταπράσινα και καθόλου ξερά - ή να διασχίζουν τις αντιπυρικές οδούς εποχούμενοι) δηλώνουν μη υπεύθυνοι να καθαρίσουν το δάσος; Δεν είναι δα και τόσο τρομερή δουλειά. Αν εγώ κατάφερα να καθαρίσω κάπως έστω μια περιοχή διακοσίων τετραγωνικών μέτρων σε τρεις ώρες, κάποιοι υπάλληλοι του Πανεπιστημίου θα μπορούσαν να καθαρίσουν στρέμματα ολόκληρα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Αρκεί να νοιαζόταν κάποιος. Αλλά πού...
Όσο για την πρωτοποριακή εταιρεία "Ηλέκτωρ", που φτιάχνει ρεύμα από τα σκουπίδια (αλλά και που είχε αναλάβει και την καθαριότητα των χώρων των Ολυμπιακών Αγώνων - χάρη στους οποίους αγώνες, να θυμηθούμε, αποψιλώθηκαν μερικά ακόμα στρέμματα δάσους στην Πανεπιστημιούπολη για να γίνουν εστίες που θα στέγαζαν τα τότε στίφη), τι να πει κανείς... Ίσως η συνεργασία τους με το Πανεπιστήμιο να αφορά μόνο την περισυλλογή των σκουπιδιών από τους κάδους (αλλά με αυτά που δείχνουν οι φωτογραφίες, αμφιβάλλω...). Ή ίσως πάλι, μόνο την αποκομιδή ανακυκλώσιμων αποριμμάτων.
Από την άλλη, οι ελάχιστοι κάδοι (και ιδίως οι κάδοι ανακύκλωσης χαρτιού στο πουθενά - αυτός της φωτογραφίας δεν είναι ο μόνος) δείχνουν ότι πρόκειται για αστειότητα. Ίσως για κανένα "πιλοτικό" ή "αναπτυξιακό" τρυκ, πληρωμένο με κοινοτικό χρήμα, ελλείψει προϋπολογισμού από το Πανεπιστήμιο. Η οικολογία α-λα-ελληνικά. Πληρωμένη από τους Δημόσιους φορείς προς τους ιδιωτικούς από το σεντούκι των κουτόφραγκων. Εις τρόπον ώστε οι ιδιώτες (ασχέτως με το ποιοι είναι αυτοί τελικά και με κάθε δυνατή επιφύλαξη μην τυχόν οι αναφερόμενοι είναι άσχετοι) να παίρνουν τα φράγκα και για τους πολίτες να μένει το κουτόχορτο. Και για το δάσος, τα σκουπίδια.
Ποιος ξέρει; Ποιος θα μάς πει τι φταίει; Το σίγουρο είναι ότι άκρη δεν βγαίνει από τα παραπάνω. Το μόνο που βγαίνει, είναι το χάλι του Δημόσιου Χώρου. Ενός χώρου που οι κάθε λογής εντετάλμένοι, είτε υπεύθυνοι διοικούντες, είτε μη-υπεύθυνοι διοικούμενοι, τον θέλουν να είναι στην άθλια αυτή κατάσταση. Ενός χώρου που, αντί να είναι όλων μας, τον θέλουν να "μην είναι κανενός".
Θα ξαναεπικοινωνήσω με την εφημερίδα, χωρίς όμως πολλές ελπίδες ότι θα γίνει κάτι. Άμα περπατάς στην Αθήνα, το ξέρεις: πολλά πράγματα από αυτά που συναντάς δεν είναι τυχαία, αλλά κάποιο χέρι τα έχει ρυθμίσει να είναι έτσι. Τίνος το χέρι, άραγε;
Δεν θα σταματήσω στην Πανεπιστημιούπολη. Θα υπάρξει και συνέχεια και για εκεί και για άλλα τέτοια μέρη-σκουπιδότοπους. Θα τους γίνω τσιμπούρι. Και ίσως, αν τελικά ποτέ βρω το κουράγιο κι αδειάσω κανα τσουβάλι με μαζεμένα σκουπίδια στην κεφάλα κάποιου υπεύθυνου, να βρεθεί και το Δίκιο, όχι το δικό μου, αλλά όλων ημών. Αμήν.
